Ο πόνος στον καρπό είναι μια κατάσταση που οφείλεται σε μια πληθώρα αιτιών και παραγόντων. Μπορεί να εμφανιστεί αιφνίδια, μετά από έναν τραυματισμό είτε προοδευτικά από μακροχρόνια προβλήματα όπως αρθρίτιδα. Προσβάλλει συχνότερα τις γυναίκες (σε διπλάσιο βαθμό) και προκαλεί λειτουργική ανικανότητα η οποία αυξάνεται με την ηλικία.
Αίτια
Βλάβη σε οποιοδήποτε ανατομικό στοιχείο του καρπού μπορεί να είναι αιτία πόνου επηρεάζοντας την λειτουργικότητα του καρπού και της άκρας χείρας. Αυτές οι ανατομικές βλάβες είναι αποτέλεσμα:
- Τραύματος, από άμεση/αιφνίδια πλήξη (π.χ κάταγμα)
- Επαναλαμβανόμενων μικροτραυματισμών μαλακών μορίων λόγω υπέρχρησης
- Αρθρίτιδας, συμπεριλαμβανομένης της οστεοαρθρίτιδας και της ρευματοειδούς αρθρίτιδας
- Άλλες παθολογικές καταστάσεις όπως παγίδευση περιφερικού νεύρου(π.χ σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα), γαγγλιακές κύστες, νόσος του Kniebock (άσηπτη νέκρωση του μηνοειδούς οστού του καρπού), σακχαρώδης διαβήτης κ.α..
Ορισμένοι παράγοντες κινδύνου που σχετίζονται με την εμφάνιση πόνου στον καρπό είναι η συμμετοχή σε αθλητικές δραστηριότητες (π.χ. κακή τεχνική αθλήματος, τραυματισμοί), η επαναλαμβανόμενη χειρωνακτική εργασία και η εγκυμοσύνη.
Συμπτώματα
Η συμπτωματολογία ποικίλει και διαφοροποιείται ανάλογα με την αιτία πρόκλησης του πόνου. Για παράδειγμα το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα προκαλεί έντονο νυχτερινό πόνο και μούδιασμα που κάνει το άτομο να σηκωθεί και να περπατήσει τινάζοντας ταυτόχρονα το χέρι του προκειμένου να μειώσει τα συμπτώματα. Ο πόνος της οστεοαρθρίτιδας από την άλλη μιμείται τον αμβλύ πονόδοντο.
Διάγνωση
Επειδή η πάθηση είναι πολυπαραγοντική η διαγνωστική ακρίβεια είναι συνήθως δύσκολη. Τον κυρίαρχο ρόλο παίζει η διαφοροποίηση των συμπτωμάτων που έχουν αυχενική καταγωγή, σε αντίθεση με αυτά της τοπικής παθολογίας. Η μηχανική διάγνωση θα ξεκαθαρίσει εάν ο πόνος στον καρπό είναι μηχανικής αιτιολογίας ή όχι. Εάν όχι ο κλινικός θα πρέπει να διαγνώσει εάν τα συμπτώματα οφείλονται σε παγίδευση νεύρου (σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα), σύνδρομο De Quervain, σύνδρομο Dupuytren, οστεοαρθρίτιδα, ρευματοειδής αρθρίτιδα, ουρική αρθρίτιδα ή άλλο.
Ο κλινικός λαμβάνει λεπτομερές ιστορικό, όπου καταγράφονται αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με τη διαχείριση της καθημερινότητας (προφίλ του ασθενούς), τις λειτουργικές ανικανότητες λόγω του πόνου, λεπτομέρειες σχετικά με τη φύση και την εξέλιξη του πόνου/επεισοδίου, τις δραστηριότητες που επιδεινώνουν/βελτιώνουν τα συμπτώματα, το προηγούμενο ιστορικό και την κατάσταση της υγείας του, την πιθανή φαρμακευτική αγωγή που ακολουθεί και τις εξετάσεις απεικονιστικές/εργαστηριακές που διαθέτει ο ασθενής.
Η φυσική εξέταση που ακολουθεί περιλαμβάνει την επισκόπηση της άρθρωσης (θερμότητα,οίδημα,ερυθρότητα,ευαισθησία), την απώλεια κίνησης στις ενεργητικές και παθητικές κινήσεις και τη συμπεριφορά των συμπτωμάτων, κάτω από προσδιορισμένες κινητικές δοκιμασίες (επαναλαμβανόμενες κινήσεις ή παρατεταμένες θέσεις ενεργητικά ή παθητικά/ με ή χωρίς αντίσταση).
Θεραπεία
Οι αρχές θεραπείας θα εφαρμοστούν με βάση τα ευρήματα της κλινικής εξέτασης και διαφορικής διάγνωσης ΜΔΘ. Οι οδηγίες θα είναι εξατομικευμένες και θα έχουν στόχο στις γρήγορες και παραμένουσες βελτιώσεις, τόσο στη συμπτωματική, όσο και λειτουργική εικόνα του ασθενούς.
Ο κλινικός θα προσδιορίσει ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα θεραπευτικών ασκήσεων, βασισμένο στις ανάγκες της παθολογίας και τις ικανότητες του ασθενούς. Οι θεραπευτικές ασκήσεις ΜΔΘ συνιστούν συγκεκριμένες, εύκολες και στοχευμένες ασκήσεις με δεδομένη συχνότητα και αριθμό επαναλήψεων μέσα στην ημέρα, ώστε με ελάχιστο χρόνο (2 λεπτά τη φορά), ο ασθενής να βελτιώνει διαρκώς και σταθερά την κλινική του εικόνα.
Ομοίως οι οδηγίες θα περιλαμβάνουν σαφείς πληροφορίες για αποφυγή εξατομικευμένων προδιαθεσικών ή προκλητικών παραγόντων.
Βασικός στόχος είναι η αντιμετώπιση του αίτιου και όχι μόνο των συμπτωμάτων. Η εκπαίδευση για αυτοθεραπεία είναι επίσης διαρκής στόχος της ΜΔΘ, κάνοντας τον ασθενή διαχρονικά ανεξάρτητο και ικανό για σωστή διαχείριση της καθημερινότητας στο διηνεκές. Τέλος, η πρόληψη υποτροπών και η αποφυγή επιβαρυντικών παραγόντων συνιστούν τα μέγιστα στην αντιμετώπιση της χρονιότητας, που αποτελεί σημαντικότατο επιβαρυντικό παράγοντα.
